Bazı sözler vardır ilk duyduğunuz andan itibaren hafızanızdaki yerini alır. Sadece bununla da kalmaz ifade ettikleri adeta bilinçaltınıza nakşolur.
Bir zamanlar anne-babalarımızın bizleri yetiştirirken evlatlarının iyi bir mesleği “altın bileziği” olmasına dair temennilerine yer verdikleri günler sanırım geride kaldı. Galiba artık ilk sırada çalışacak bir işi olsun şeklindeki söylem öne çıkıyor.
Üniversite sınavı sonrasında normalde kariyer planlaması doğrultusunda yapılması gereken tercihlerin çoğunda göz önünde bulundurulan gösterge mezuniyet sonrasında girilecek olan işten ne kadar kazanç sağlanacağı yönünde.
İyi bir işe, dikkat çekici parlak bir unvana sahip olmak, yüksek bir maaşın olması kesinlikle göz ardı edilip reddedilecek hususlar değil.
Geçmiş kuşakların meslek sahibi olmaya dair çocuklarına söyledikleri “kolunda bir altın bileziğin olsun” sözü sanki zamanla anlamını yitirirken beraberinde başka şeyleri de bize unutturmuş durumda.
Zaman içinde maddi kaygılarımızın yükselmesi ile beraber gerek meslek sahibi olma gerekse sahibi olunan mesleği icra ederken unutulmaması gerekenleri de göz ardı etmeye başladık.
Bir işin ustası veya uzmanı olmak kadar onu uygularken dikkat edilmesi gereken insani ve ahlaki değerler günümüzde sizce ne kadar ön plana çıkıyor?
İyi bir işe sahip olmaya odaklandığımız bu zamanda yetişmiş ve yetişmekte olan nesillerimize “iyi insan” olabilmeyi anlatmakta gerçekten ne kadar başarılı olduğumuzu düşündüren fotoğraftaki yazı oldu.
Duvara bakmam ile zihnimde şimşeklerin çakması bir oldu. İyi olabilmek fikri ve hali, mesleki ahlak, Ahilik kurumu ve daha nice başlık bir çağrışım zinciri oluşturdu adeta.
İstanbul Bahçelievler’de bulunan bir meslek lisesinin duvarındaki bu yazı üzerine belki de saatlerce konuşulup sayfalarca yazılabilir.
Mavi Yakalı veya Gri Yakalı olarak tabir edilen ve son dönemde aldıkları maaşlar ile Beyaz Yakalı tarafından zaman zaman manasız kıyaslamaların yapıldığı meslek erbablarının temel mesleki eğitimlerini aldıkları bir eğitim kurumundan söz ediyorum.
Yaşı 40-50 arasında olanların hatırlayacağı bir söylem vardı vaktiyle. Büyüklerimiz dönemin tabiri ile eğer ki çocuklarında “okuma” ışığını göremezse onları meslek lisesine göndereceklerini dile getirir ve en azından bir meslek öğrensin derdi.
Her zaman bir şeyi öğretme derdimiz vardı bizlerin. Mesele nelerin öğretileceğindeki önceliklendirmedeydi galiba.
Bu yaklaşım ne kadar değişmiştir bilemiyorum lakin dededen toruna kadar ulaşan süreçte sanırım iyi bir meslek veya iş sahibi olmak kadar iyi bir insan olabilmeye odaklansaydık ne mobbing ne şiddetin her türlüsü ne de çalışanı memnun etmek üzerine bu kadar konuşmazdık.
Şimdi size soruyorum; Ne kadar iyi bir insansınız? Ne kadar iyi bir meslek sahibi olabildiniz? Yoksa iyi bir meslek sahibi olan iyi bir insan olarak yaşam yolculuğunu sürdürenlerden birisi de siz misiniz?